Waar is mijn geduld?

02-04-2015

Zwanger zijn met nog 2 kleine kinderen om mij heen valt me toch best een beetje zwaar! Helemaal nu ik al 31 weken zwanger ben en soms voel ik mij daar best een beetje schuldig over!
Normaal gesproken heb ik heel erg veel geduld, vind ik het heerlijk om met mijn kinderen bezig te zijn en dan maakt het me allemaal niet uit als het een beetje anders gaat dan dat ik in mijn hoofd had.
Maar nu, en vooral de laatste weken vraag ik mijzelf echt af waar mijn geduld is gebleven?
Iedere ochtend denk ik..Vandaag eens een dag zonder stress, helaas dit lukt me niet!
Dus dacht ik om maar eens een soort van zelf reflectie te maken, misschien vind ik zo mijn geduld terug?

Wanneer verlies je meestal je geduld?
Als ik graag iets gedaan wil hebben, eigenlijk met hele kleine dingetjes al! Als ik bijvoorbeeld 3 keer tegen mijn dochter moet zeggen, eet je broodje eens op je moet naar school!
Of als ze aan het omtutten is tijdens het aankleden, als mijn zoontje in de snoepkast zit te graaien terwijl ik zeg dat het niet mag, als mijn man zijn bord niet naar de keuken brengt.
En ook aan het eind van de dag als ik mijn kindjes naar bed aan het brengen ben verlies ik regelmatig mijn geduld omdat het me allemaal te lang duurt, dit vind ik erg vervelend want ik wil juist de dag gezellig afsluiten

Wat doe je als je, je geduld verliest?
Na 1 keer vragen blijf ik nog rustig, 2 keer vragen stijgt mijn bloeddruk al en bij de derde keer gaat mijn volume knop toch wel een heel stuk naar boven! Heel naar vind ik dat, zo ben ik helemaal niet! Wat zullen de buren soms wel denken?

Is het nodig om je geduld te verliezen?
Eigenlijk niet! En als ik niet zwanger ben dan heb ik hier ook helemaal geen last van.. Maar alles is me nu gewoon teveel, te hard geluid vind ik al naar, teveel gepraat vind ik naar en dan dat geruzie tussen de kinderen af en toe, heel vervelend!
Waar is die geduldige mama gebleven?

Hoe reageren je kinderen hier op?
Meestal reageren mijn kinderen hier niet echt op en luisteren ze wel als mijn volume knop omhoog is gegaan, dit doen ze dan vooral door de schrik, want dit deed mama eerst namelijk nooit! En af en toe vraagt mijn dochter wel eens: Mama waarom doe je zo boos?
Dan voel  ik mij best schuldig en probeer ik haar uit te leggen dat mama een beetje moe is, maar zou een meisje van 4 dit echt begrijpen?

Hoe reageert je man hier op?
Die is een kei in negeren!
De eerste paar keer ging hij er vol tegen in maar tegenwoordig houdt hij gewoon zijn mond..Ohhhhh en daar kan ik dan nog bozer om worden!
Ach ja voor mijn man vind ik het, het minst erg ik moet immers al 9 maanden zwanger zijn dan mag hij ook wel eens wat ongemakken hebben toch?

Conclussie
Eigenlijk word ik om de domste dingen boos en verlies ik veelste gauw mijn geduld! Dit is voor mijzelf niet leuk, voor mijn man niet leuk en al helemaal niet voor mijn kinderen!
Maar waarom als ik dit weet doe ik het toch?

Wat ga ik hieraan doen?
Vanaf dit moment dat ik dit schrijf ga ik er echt alles aan doen om mijn geduld te bewaren! Echt waar ik ga het proberen!
Als ik het voel aankomen zal ik eerst tot 10 tellen, even weg lopen of mij omdraaien.
En als het toch gebeurd zal ik het mijn dochter toch proberen uit te leggen, op een rustige manier.

Nu zal je misschien denken?
Waarom deel je dit? Waarom schrijf je hier een blogpost over?

Ik zal eerlijk zeggen, ik moest gewoon even mijn frustratie kwijt! Even delen dat ik niet altijd een perfecte moeder ben en eigenlijk om te kijken of er misschien meer zwangere mama's zijn die dit herkennen?

Ik weet in iedergeval dat ik nog even moet doorzetten. Straks als ik bevallen ben kan ik weer de leuke, lieve, geduldige moeder zijn!